Πώς θα 'θελα να κάναμε κοπάνα από τη δουλειά κι από το χρόνο,
Να ξυπνούσαμε χαλαρά το πρωί, μέσα σε αγκαλιές και χάδια κάτω από τα σκεπάσματα, να κάναμε κουλούρα τα κορμιά μας για να ξανακυλήσουμε γλυκά στα γόνατα του ύπνου,
Να φιλιόμασταν και να ντυνόμασταν για να πιούμε τον πρώτο και το δεύτερο καφέ της ημέρας παρέα με φίλους που δε μας περιμένουν,
Να βλέπαμε τον κόσμο να τρέχει γοργά κι εμείς να αφηνόμαστε στη μουσική, στον ήλιο, στη μέρα,
Να κοιταζόμαστε και να αγγιζόμαστε και να ονειρευόμαστε με τα μάτια ανοιχτά,
Και να κάναμε βόλτες στην αγορά και σχέδια για το καλοκαίρι,
Να τρώγαμε σαλάτα για μεσημεριανό, να πίναμε κρασάκι για επιδόρπιο,
Καβάλα στο μηχανάκι και κόντρα στον ανοιξιάτικο καιρό, να τρέχαμε στην παραλιακή προς τα ανατολικά της πολής,
Για να αγκαλιαστούμε πάλι το απόγευμα και ως το βράδυ,
Κι έπειτα, την άλλη μέρα, πάλι κοπάνα να θέλαμε να κάνουμε.
Θέλεις;
Χαίρομαι.
(Που πριν καλά-καλά έρθει η Άνοιξη, κατάφερε να μας πάρει ήδη τα μυαλά)
ΥΓ: Μήπως ήρθε η ώρα να χρησιμοποιήσεις τη λεκτική επαλήθευση?
κάνω υπομονή...μέχρι την παρασκευη..
και μετα...
τουουουουτ το τρενάκι για το νότο θα σφυρά...