Πώς θα 'θελα να κάναμε κοπάνα από τη δουλειά κι από το χρόνο,

Να ξυπνούσαμε χαλαρά το πρωί, μέσα σε αγκαλιές και χάδια κάτω από τα σκεπάσματα, να κάναμε κουλούρα τα κορμιά μας για να ξανακυλήσουμε γλυκά στα γόνατα του ύπνου,

Να φιλιόμασταν και να ντυνόμασταν για να πιούμε τον πρώτο και το δεύτερο καφέ της ημέρας παρέα με φίλους που δε μας περιμένουν,

Να βλέπαμε τον κόσμο να τρέχει γοργά κι εμείς να αφηνόμαστε στη μουσική, στον ήλιο, στη μέρα,

Να κοιταζόμαστε και να αγγιζόμαστε και να ονειρευόμαστε με τα μάτια ανοιχτά,

Και να κάναμε βόλτες στην αγορά και σχέδια για το καλοκαίρι,

Να τρώγαμε σαλάτα για μεσημεριανό, να πίναμε κρασάκι για επιδόρπιο,

Καβάλα στο μηχανάκι και κόντρα στον ανοιξιάτικο καιρό, να τρέχαμε στην παραλιακή προς τα ανατολικά της πολής,

Για να αγκαλιαστούμε πάλι το απόγευμα και ως το βράδυ,

Κι έπειτα, την άλλη μέρα, πάλι κοπάνα να θέλαμε να κάνουμε.


Θέλεις;

Ήταν μια μέρα, πολύ μελαγχολικός ο ουρανός. Η Ύπαρξη σηκώθηκε κλαίγοντας από το κρεβάτι. Μα, ώσπου να έρθει το βράδυ, είχε ήδη γελάσει δυνατά κι απλόχερα.

Κι ήταν μια μέρα άλλη που ο ήλιος χόρευε ερωτευμένος κι η Ύπαρξη ξύπνησε σε λίμνη ευτυχίας. Μα, πριν προλάβει να αποτυπώσει το μεγαλείο της στους τοίχους της Ιστορίας, βύθισε το μαχαίρι στην κοιλιά και έφυγε νεκρή και τραγουδώντας.



(Το είχα γράψει πριν πολλά χρόνια, αλλά, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, αυτόν τον καιρό μού φάνηκε ξανά οικείο…)

βλέπω τον κόσμο με άλλα μάτια,
επειδή μ' αγαπάς περισσότερο
απ' όσο οι περισσότεροι αγαπιούνται.


Συγχώρεσέ με αν κυνηγώ με πάθος τον παράδεισο
και ξεχνώ επιπόλαια πως είμαστε κι οι δυο θνητοί…

Όταν σε άφηνα πάντα να διαλέγεις πλευρά στο κρεβάτι,
ακόμα κι αν στην πλευρά μου έμπαζε η μπαλκονόπορτα,

Όταν ξάπλωνες τις νύχτες στον καναπέ με την κουβέρτα
και για μένα έμενε χώρος για να καθίσω μοναχά,

Όταν ρωτούσα εσένα, πριν ρωτήσω εμένα, τι θέλεις
κι όταν ήμουν έτοιμη να σου πω ναι πριν καν ακούσω αυτό που θέλεις,

Όταν περίμενα να μου πεις πως μ' αγαπάς και,
αντ' αυτού, στο έλεγα εγώ,

Κι όταν εσύ μου ζητούσες χάδια
κι εγώ διψούσα για επικοινωνία,

Όταν δεν είχες τα ίδια όνειρα με μένα,
αλλά με άφηνες να τα ονειρεύομαι σε πλάνη,

Κι όταν φωτίστηκε η πλάνη,
κι ήταν για το καλό μου, είπες,

Όταν με πετούσες έξω από το εμείς,
για να ξαναγίνεις το εγώ σου,

Όταν χρειαζόμουν να μου δώσεις
κι εσύ το έβλεπες ως απαίτηση,

Όταν, για μένα, η συγνώμη είναι ορισμός αγάπης
και, για σένα, δείγμα υποχώρισης,

Όταν μου είπες πως χρειάζεσαι κατανόηση,
μα δεν κατανόησες ποτέ πόσο σε σκεφτόμουν,

Κι όταν τα προβλήματά μας εγώ τα βλέπω ως σκατά
κι εσύ ως μαλακίες,


Όταν η απουσία σου θα γίνει γροθιά στο στομάχι μου
κι όταν το μυαλό μου θα έχει κολλήσει σ' ένα κενό,
αυτά θα σκέφτομαι για να κρατηθώ άλλη μια μέρα.
Κι εσύ, ας είσαι έξω, πίνοντας μπύρες,
να ζεις σ' εκείνη τη σφαίρα όπου δε συμβαίνει τίποτα.

Στέρεψες, είπες. Σε άδειασε το περιβάλλον σου, τόσο χρόνια. Έπειτα, στράγγιξες εσύ εμένα, γιατί εγώ ήμουν εκεί. Κι η αγάπη ξεράθηκε στη ρίζα.
Τουλάχιστον, επιτέλους το παραδέχεσαι.

Αναστροφή, καταμεσίς του δρόμου.

Νιώθω σα να προδώθηκα. Είμαι σίγουρη πως θα το έβρισκες μελοδραματικό. Και είμαι σίγουρη πως, γι' ακόμη μια φορά, θα ύψωνες ένα αδιαπέραστο μαντήλι μπροστά στην ανάγκη σου να μην είναι έτσι.

Όμως, νιώθω σα να προδώθηκα. Και το πιο πικρό είναι πως δεν έκανες τίποτα για να με προδώσεις. Παρά μόνο, να μη ζητήσεις συγνώμη.

Πώς μπορώ να αντιμετωπίσω έναν τοίχο που δηλώνει ψυχρά "δεν έκανα τίποτα άξιο απολογίας"; Αν ήθελα απολογία, τα πράγματα θα ήταν σοβαρά και, για να σου πω την αλήθεια, θα είχαν φτάσει σε ένα σημείο απ' όπου εγώ δεν μπορώ να γυρίσω ή το οποίο δεν μπορώ να ξεχάσω. Όμως, απήχες πολύ από 'κει - μια γαμημένη συγνώμη για μια ανούσια μαλακία και θα ήμουν εντάξει.

It is always about you.

Κάποτε, η αρρώστια της μάνας σου. Κάποτε, ο χρόνος που δε σου φτάνει. Κάποτε, δυστυχώς, ο θάνατός της. Κι έπειτα, ο χρόνος σου που δεν έφτασε ποτέ για μένα.
It was always about you. Κι όταν μπορούσες κι όταν δεν μπορούσες. Είμαι επιρρεπής στην κατάθλιψη. Κι εσύ μεταμορφώνεσαι σε χάπι express. Σα να μη ζω παρά για το χρόνο σου.

Νιώθω το μυαλό μου παγωμένο από φόβο και την καρδιά μου γεμάτη οργή. Αδυνατώ να χειριστώ το εγώ σου, επισκιάζει το δικό μου εγώ και, αυτές τις μέρες, με μια ασήμαντη αφορμή, ούρλιαξε μέσα μου. Μη με παίρνεις ως δεδομένο, θα παλέψω για μένα. Περίμενα από σένα μια εύκολη συγνώμη για μια ελάχιστη βλακεία και πίστεψα πως δε θα ήσουν περισσότερο βλάκας για να μη μου τη δώσεις. Σε τέσταρα στα ασήμαντα κι απέτυχες, όπως απέτυχες κάθε άλλη φορά στα σημαντικά. Ποτέ δε μου 'χεις πει συγνώμη. Το συμπέρασμα με χτυπά σαν παγωμένο χαστούκι, η αγάπη σου για μένα είναι μικρότερη από το μέγεθος του εγωισμού σου, ακόμη κι όταν δεν κινδυνεύεις να χάσεις - κι αυτό με κάνει ακόμα χειρότερα.

Δε θα τολμήσω να αναλογιστώ πόσο μου λείπεις. Κι αν μου ξεφύγει και το κάνω, θα πω στον εαυτό μου αυτό που λέω τα τελευταία 300 απελπισμένα μέτρα στην πισίνα: "άδειασε το μυαλό σου, ώσπου να το καταλάβεις, θα 'χεις κιόλας τελειώσει".

Μια γαμημένη συγνώμη που δεν είπες, μια γαμημένη σου ικανότητα να μου παίρνεις τη δύναμη. Πώς γίνεται να είσαι εσύ που με χρειάζεσαι και να νιώθω εγώ μόνη;