Ένα αριστούργημα από τον Pablo Neruda.


Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο “ι”, αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του, να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για την τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.

Αποφεύγουμε το θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι, για να είσαι ζωντανός, χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.

14 σχόλια

1. Ανώνυμος on 11/03/2006 6:54 μ.μ.

   μόλις θα έκανα σχόλιο ότι δεν έχεις ανανεώσει το blog..
   
   κ α τ α π λ η κ τ ι κ ό..!!

    
2. mata on 11/03/2006 7:50 μ.μ.

   Όταν το πρωτοδιάβασα (σήμερα το πρωί, δηλαδή) μου 'ρθε να κλάψω…
   Αυτός ο άνθρωπος… ό,τι και να πει…
   …
   (βλ. "…θέλω να κάνω μαζί σου ό,τι κάνει η Άνοιξη στις κερασιές…"

    
3. Ανώνυμος on 11/03/2006 7:56 μ.μ.

   είχα καιρό να διαβάσω κάτι απο neruda..θυμάμαι την ταινία -il postino-είχα ανακαλύψει έναν άλλο κόσμο..
   
   η τρίτη παράγραφος είναι μέσα στο μυαλό μου απο τον σεπτέμβρη..θέλω να γίνει ο καθρέφτης μου..

    
4. mata on 11/03/2006 8:07 μ.μ.

   Κάν'το!
   Ό,τι κι αν σκέφτεσαι, κάν'το!
   Just do it!
   
   Μια κινεζική παροιμία λέει πως το μακρύτερο ταξίδι στον κόσμο, ξεκινάει με ένα μονάχα βήμα…
   
   Ας αλλάξουμε τη ζωή μας. Τι στο καλό? Ποιος άλλος τρόπος να κυνηγήσουμε την ευτυχία???

    
5. Ανώνυμος on 11/03/2006 8:23 μ.μ.

   έχεις θετική ενέργεια i can feel it!
   φεύγω ταξιδάκι για ξάνθη..παρέα,ηρεμία,τζάκι,κρασάκι,έχω βγάλει εκτύπωση και το editorial by mata..να το διαβάζω,να το δουλέυω μέσα μου..μέχρι να κάνω το βήμα..!
   
   καλό σαβ/κο!
   
   κι απο δευτέρα πάλι..

    
6. mata on 11/03/2006 8:29 μ.μ.

   Καλό ταξίδι, κάψτε κι ένα κούτσουρο για μας…

    
7. Ανώνυμος on 11/07/2006 5:52 μ.μ.

   φίλη,super κατάσταση σου λέω στην ξάνθη!αν δεν φύγεις λίγο απ'την πόλη..ίσα να αναπνεύσεις διαφορετικό αέρα,αλλάζεις άποψη για όλα!
   
   όλα καλά εσύ;

    
8. mata on 11/07/2006 6:14 μ.μ.

   Όλα καλά, πολύ καλά θα έλεγα, δουλειά, ζωή… Μόνο τα οικονομικά είναι σφιχτόκωλα, αλλά είναι τόσο γενικευμένο το φαινόμενο, που δεν μπορώ και να γκρινιάξω πλέον!
   
   Αχ, οι εκδρομές είναι βάλσαμο… εικόνες, μουσική, χρώματα και γεύσεις, όλα κεντημένα σε αναμνήσεις, για πάντα.

    
9. Ανώνυμος on 11/07/2006 8:00 μ.μ.

   όπως ακριβώς το είπες..βάλσαμο..!
   
   καλό είναι να βρίσκουμε λίγο χρόνο να ξεφεύγουμε..εγώ το έχω βάλει σκοπό..
   
   αφού τα δουλέυουμε τα ρημάδια τα λεφτά ας τα χαιρόμαστε ρε φίλη!

    
10. mata on 11/08/2006 11:44 π.μ.

    Τα Χριστούγεννα του 2004, χάσαμε τον μπαμπά μου. Ξαφνικά, ένα βράδυ, σηκώθηκε να κατουρήσει και έπαθε καρδιακή προσβολή. Ξεψύχησε στα χέρια της μαμάς μου.
    Μένανε οι δυο τους έξω από τη Θεσσαλονίκη, στο σπίτι τους με τεράστιο κήπο, πολλά δέντρα, ελιές και λαχανικά. Εγώ κι ο αδερφός μου, εδώ και πολλά χρόνια, είχαμε εγκαταλείψει την οικογενειακή θαλπωρή, προκειμένου να "πετάξουμε" μόνοι μας.
    Ο μπαμπάς μου ήταν μόλις 60 χρονών και σκόπευε να βγει στη σύνταξη σε μερικά χρόνια, αφού ο αδερφός μου θα είχε πλέον αναλάβει ολοκληρωτικά το γραφείο του.
    Ήταν αισιόδοξος, δούλευε πάρα πολύ και ένιωθε την πλάνα βεβαιότητα πως θα μείνει εδώ για να χαρεί τους κόπους του, όταν εκείνος το αποφασίσει. Έφαγε τα καλύτερα χρόνια της ζωής του για να εξασφαλίσει εμάς, ξεπερνώντας τον εαυτό και τις δυνάμεις του και στο τέλος μας εγκατέλειψε χωρίς να το θέλει.
    
    Ήταν το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής μου.
    Και είπα πως ποτέ ξανά η δουλειά πάνω από τη ζωή.
    Το χρήμα είναι το μέσο κι εγώ θέλω να χαρώ. Θα χρησιμοποιώ το μέσο, μόνο όσο χρειάζεται, καθόλου παραπάνω. Παραπάνω θα ζω.

     
11. Ανώνυμος on 11/08/2006 5:18 μ.μ.

    respect..
    
    να είσαι πάντα γερή και να χαίρεσαι την κάθε στιγμή..!

     
12. Ανώνυμος on 11/09/2006 2:29 μ.μ.

    καλημέρα..
    σου ευχήθηκα χθές στο demy-blog αλλά μάλλον είχες φύγει..
    
    χρόνια πολλά και πάντα καλά!!

     
13. Ανώνυμος on 11/09/2006 2:29 μ.μ.

    καλημέρα..
    σου ευχήθηκα χθές στο demy-blog αλλά μάλλον είχες φύγει..
    
    χρόνια πολλά και πάντα καλά!!

     
14. mata on 11/10/2006 11:30 π.μ.

    Σ' ευχαριστώ πολύ, Έφη μου! Να 'σαι καλά!