Όλοι μαζί τα καταφέραμε.

Κι εγώ, που ονειρεύομαι σπίτι στο βουνό, ενώ δεν έχω φυτέψει ποτέ ούτε ένα δέντρο σε αυτή τη γη.
Κι ο Χαλκιδικιώτης, που πετά μπροστά μου το αναμμένο αποτσίγαρο, οδηγώντας στο δάσος, λες και το οξυγόνο μου τού ανήκει, σαν τα ξερόχορτα της αυλής του.
Κι ο κώλος μας που έχει φαρδύνει από το να μη σκεφτόμαστε, ούτε μια στιγμή, την ευθύνη της γαμημένης μας ύπαρξης.
Κι αυτή η ακλόνητη πεποίθηση πως το φταίξιμο είναι παντού, αλλά, αλλού.
Μια κινεζική παροιμία λέει πως ένα ταξίδι 5.000 μιλίων ξεκινάει με ένα βήμα.
Αντίστοιχα, μια κοινωνία 5.000.000 ασυνείδητων ξεκινά με μόλις έναν.

Ο κόσμος είναι ο καθρέφτης μας.
Και, αυτές τις μέρες, ειλικρινά, νομίζω πως ντρέπομαι που είμαι άνθρωπος...